Ik vertelde eerder dat ik op een dag dat het slecht ging dat via messenger had geventileerd bij iemand die mij dierbaar is en dat die er prompt werk van had gemaakt een psycholoog te regelen voor mij én een bijhorende taxi-service, voorlopig bestaande uit hemzelf (ik noem hem MM vanaf nu) en Mario. Ik ben een typische psychologen-scepticus. Het heeft er vast mee te maken dat ik er vroeger af en toe eentje heb geraardpleegd zonder al te veel succes en ook al ronduit negatieve ervaringen heb ondervonden, waardoor ik niet begreep hoe die mensen op het idee waren gekomen een klinische praktijk te beginnen.

Soit, daar zat ik dan in de wachtkamer, een omgeving die mij alvast geruststelde. Wie hier ook aan het werk was, het was iemand met gevoel voor sereniteit, hoewel het wachtmuziekje iets minder somber mocht.

Toen ik in binnenkwam in de gespreksruimte voelde ik mij opgelaten. Ik wist dat ik ergens zou moeten beginnen uitleggen wat mijn probleem was en ik had (confrontatievermijdend) geen zin om te beginnen benoemen dat ik ongeneeslijk ziek was (hoewel ze dat al wist door de uitleg van MM) en dat ik geen duidelijk uitzicht had op mijn prognose. Freudiaanse weerstand wellicht.

Uiteindelijk lukte dat wel. “Ik ben ziek” zei ik “ongeneeslijk en zonder goede prognose”. Ze knikte en ik was zowat vertrokken. Ik praatte over de ziekte maar ook heel veel over de mentale eenzaamheid die dat met zich meebracht, mijn dochter die ik ongewild te veel belastte met dat probleem, waarbij ik iedere keer begon te huilen, het grote belang van andere mensen rondom mij, en het feit dat ik angstig ben als ik alleen slaap ondanks mijn slaapmedicatie. Zij herhaalde af en toe wat ik zei, voegde er iets aan toe, en raakte toch iedere keer de juiste snaar, ik voelde herkenning en begrip. Op het einde van het gesprek vertelde ze dat ze ervaring had op palliatieve diensten en zelfs met euthanasie. Ik denk niet dat ik met iemand zonder dit soort ervaring hetzelfde gesprek had kunnen voeren. Ze had ook een tamelijk juiste inschatting gemaakt over mijn persoonlijkheid en over het feit dat ik vooral troost putte uit nabijheid van anderen, maar dat ik moeite had met het controleren van angsten en problemen als ik alleen ben. Daarom schrijf ik ook deze stukjes, omdat ik geloof dat wie moeite doet om ze te lezen op een manier een beetje nabij is. Ze vroeg me of ik ervaring had met meditatie en ik zei ja, want gek genoeg heeft deze sceptische vrouw al wel eens een mediatie-app gedownload en de ervaring was niet eens zo slecht.

We beslisten dat het intakegesprek goed verlopen was en dat we konden verdergaan, eens om de twee weken, hoewel eens per week misschien nog beter was geweest.

Achteraf was ik tevreden over de psychologe zelf, maar voelde ik ook dat het vele benoemen van zaken bleef wegen. Zijzelf had opgemerkt dat het opviel dat ik voor zo’n eerste gesprek weinig taboeonderwerpen schuwde, iets waar ik mijzelf niet van bewust was. Maar toch, het is niet omdat je de onderwerpen niet schuwt, dat je achteraf niet met de zwaarwichtigheid er van kunt blijven zitten.

Enkele dagen later valt het mij op dat ik bij gesprekken met vrienden en familie nog steeds blijf praten over mijn bezoek aan de psychologe, dus dat ik dat eigenlijk ook moet verwerken. Nu, ik had niet gedacht dat ik daar volledig mentaal stabiel en in opperste staat van gelukzaligheid zou zijn buiten gewandeld dus ik had wel zoiets verwacht. Gelukkig heb ik dan wat tegengewicht van pakweg vriendinnen die mij op hun beurt vertellen over hun relatieproblemen waar ik het al eerder over had, die natuurlijk helemaal niet leuk zijn voor hen maar voor mij toch een komisch element bevatten dat meestal ergens voortspruit uit het soms bizarre gedrag van die partners die op dat ogenblik onderwerp van gesprek zijn. Wie weet later meer.