Dus, ik had mijn familie aan vaderskant gemaild met het nieuws over mijn ziekte en de slechte prognose ervan en tot mijn verbazing wist ik een etmaal later dat ik 27 bezoekers zou krijgen op 1 november. Het werden er uiteindelijk 30. Normaal gezien duurt het maanden mailverkeer om iedereen samen te krijgen, hier voltrok zich een organisatorisch mirakel. Het feit dat Allerheiligen een vrije dag is en dat bijna niemand op reis was had er allicht veel mee te maken. Maar ook de snelle reactie en actie van die tak van de familie, de kinderen van mijn oom Herman. Die van mijn andere oom Jan (Livia en Erik-Frederik) zie ik vaker en het was evident dat zij er ook bij zouden zijn.Het was dus ook voor mijn familieleden een gelegenheid om elkaar eens terug te zien en dat was echt lang geleden, dus ik ga er van uit dat zij het ook fijn vonden.

Ik ben dankbaar.

Toch even een snapshot van mijn beide ooms die al die dochters en één zoon voortbrachten. Er zijn (halfzussen en ik meegerekend) 9 meisjes, nouja vrouwen, maar het aangezien ik de oudste ben met 7 jaar verschil met de volgende spreek ik over hen in de termen die ik van kindsaf aan ken, meisjes, nichtjes, zusjes, aan alles kleeft een “je”.

Alles verliep zoals ik het gehoopt had, al had ik ook wel met elk van hen wat langer willen kletsen. De sfeer was gemoedelijk en gezellig, het eten was lekker en de electriciteitspanne van meer dan een uur hoorde er gewoon bij. Veel mensen stelden mij ook vragen over mijn ziekte, redelijk normaal bij zo’n gelegenheid, en ik antwoordde bereidwillig, het stoort mij nooit als iemand er naar vraagt en ik voel de nood en geen gène om er over te vertellen. En uiteraard ging het ook over andere dingen, boeken bijvoorbeeld. Het wordt zo’n beetje een terugkerend item op deze blog maar ik heb “Max, Mischa en het TET-offensief” aangeraden aan mijn nichtje Marijke. Ik denk dat ze er misschien nog net iets meer aan zal hebben dan ik door haar grotere affiniteit met beeldende en andere kunsten. En met mijn tante Paula had ik het uitgebreid over de ramp in Oostende (oké, niet het vrolijkste onderwerp) waarbij onder meer hun appartement ontplofte en de woning intussen gesloopt is. 3 mensen raakten tijdens de ramp zwaar verbrand, maar wie het nieuws leest weet dat allemaal al. En ik zag ook de kinderen en kinderen weten mij altijd te verbazen door het razende temo waarop ze twee hoofden groter worden en onherkenbaar zijn sedert de vorige keer dat je ze zag. Kinderen vervelen zich meestal (terecht) op etentjes, maar ik denk (hoop) dat het meeviel. Het zijn trouwens allemaal leuke en mooie kindjes, maar dit is wellicht een beetje subjectief.

Mijn halfzusjes waren op reis/hadden andere plannen maar ik zag ze alletwee de week er voor en ik zie ze binnen de twee weken alweer.

In ieder geval was het geen droeve bijeenkomst, de reden er voor was misschien niet erg gelukkig maar het werd een laid-back familiefeestje. Ik had nooit gedacht het adagium dat ikzelf ook wel eens hanteer “alles is reden voor een feestje” ooit betrekking zou hebben op mijn eigen terminale toestand. Maar het is een aanrader, en het deed heel veel deugd.

Bovendien hebben we afgesproken dat ik dinsdag meerijd met Eva -uiteraard ook een nichtje-naar Meerhout, waar Herman een Paula wonen en daar 2 dagen blijf. Daarna terug naar Gent en direct door naar (wat dacht je) Oostende met mijn dochter. En daar doen we van wellness en heb ik ook afgesproken met een oude schoolvriendin voor garnaalkroketten op de dijk. Allemaal goede dingen die vermijden dat ik ben wat ik het minst graag, maar sedert mijn ziekte te vaak wel ben : een vrouw die overdag met een dekentje voor TV ligt en naar MAFS kijkt, intussen piekerend over statistieken die haar nog zo’n maand of zes op aarde geven. Iets dat ik straks gelukkig met de psychologe kan bespreken, net als het feit dat ik liever wekelijks zou komen. En later op de avond gebeurt er nog iets boeiends, maar daar heb ik het later wel over…

PS aan te raden voor eten met een grote groep: de Kantien in Gent. Alleen een acuut gebrek aan dessert, de lekkere taartjes waren niet geleverd door de feestdag, en mensen, zet een chocomousseke op de kaart want mijn neef zijn madam eet dat graag. Wel goed dat mijn eigen zoetcrave niet vervuld werd voor een keertje.