Ik blijf het zo moeilijk vinden om tijd alleen door te brengen, al heb ik dit weekend nog eens een half boek gelezen: “the Rosie Project” van Graeme Simsion, over een autistische man die op zoek is naar zijn droomvrouw. Niet zwaarwichtig, humor, een aanrader voor wie een goed geschreven weglezer zoekt.

Gisterennamiddag ging ik met mijn dochter op bezoek bij mama, die 79 werd. Dat was gezellig, de taart en cadeautjes vielen in de smaak. Ik liet vallen dat Silke en ik misschien begin januari een reisje zonwaarts zouden maken naar de Canarische eilanden. Dit met het geld van het benefietfeestje dat mijn vriendinnen voor mij organiseerden.

Dat is op zich een hele uitdaging met de rolstoel enz. maar het is nog maar een gedachtenoefening. Mama opperde wie er dan in die week voor haar zou moeten zorgen als er iets met haar zou gebeuren. Nu, aangezien zij op vlak van boodschappen etc. nog zelfredzaam is zag is een weekje zonder ons geen probleem. Het is ten andere (houd u vast) ongeveer 18 jaar geleden dat ik een buitenlandse reis heb gemaakt die naam waardig, dus misschien had ik wat meer begrip verwacht nu het wellicht om de laatste kans ooit gaat zoiets te kunnen doen. Bon, we zien wel?

Dus, ik blijf het moeilijk hebben met alleen zijn, omdat (ik val vast in herhaling) ik in gezelschap vaak net genoeg afleiding vind om niet te veel aan mijn ziekte te denken. De psychologe gaf me een mindfulness-oefening maar ik weet het nog niet zo goed. Liefst van al praat ik met haar, vertel ik zelf iets of luister ik naar haar vaak rake analyses.

Sedert gisteren komt er ook een kinesiste aan huis. Ik ken haar al vele jaren en sommige mensen vinden dat misschien een nadeel, ik vind het best leuk. Nu is het een beetje aan mij om haar eenvoudige instructies op te volgen. 8 keer per dag een kleine oefening, maar ik ben zo lui dat ik dat perfect kan verpesten. Maar het moet, want ik wil o zo graag wat beter stappen. Ik wil veel natuurlijk, en het is allemaal voor de korte termijn, maar het verzet ook de gedachten.

Nog steeds zoek ik elke dag iets op over mijn ziekte maar is er weinig nieuws of evolutie te bekennen. Eigenlijk is het een zinloze bezigheid, ik voel me beter als ik me even kan verdiepen in dat boek of als ik een kwartiertje speel met Joey, als weigert hij nog steeds enige vorm van diepgaand gesprek met mij. Ik blijf proberen.