Ik zit in de sofa en observeer de kleine dagdagelijkse dingen die ik hier koester en die zonder mij hun initiële nut verliezen. Een handtas, waarin ik alles kwijtraak en ook weer terugvind, een oudroze plaid, de erg bescheiden boekenkast, de boeken in de kast (ik lees bijna elke dag de titels als een soort geheugenoefening), de blauwe trui, welgemikt op het wasrekje, een plant, een toiletzakje dat ik in het Ensor-museum kocht, het parfum op een kastje met nog meer ornamenten, steentjes, een lamp, enkele droogbloemen, en kan het niet laten te bedenken wat onbedenkbaar is, dat al die observaties weggewist zullen zijn alsof ze er nooit geweest waren en dat die spullen hun betekenis zullen verliezen en ook dat ik niet moet overdrijven want dat dit uiteindelijk geldt voor alle mensen ter wereld, zijnde het meestal niet zo acuut. Vandaag is het vrijdag en dat is de eerste van de afwijkende dagen. Silke komt dan niet naar huis maar gaat rechtstreeks naar de vriendjes, waar ze dan mee eet enz. Lange overbrugging naar zaterdag. Morgen eet ik dan weer bij vrienden, maar dat lijkt me nu nog erg, erg ver. Mijn nichtje had gisteren al gezegd dat ze me zou opzoeken, maar dat is op een of andere manier de mist ingegaan. Soms zegt ze dat argeloos ; “ik kom wel eens langs morgen”, maar ik vrees dat je dat beter niet zegt tegen mensen zonder tijd. Iemand die langskomt, nabijheid, afleiding is het allerbelangrijkste dat je iemand kunt geven, al is het maar even, en het is niet erg vervangbaar door telefoon- of videogesprekken. Wellicht dragen mensen oxitocine over bij echte aanwezigheid. Het zit er in elk geval dik in dat ik alleen naar de match Argentinië-Nederland zal kijken, halverwege in slaap zal vallen en met een zwaar hoofd in bed zal kruipen. GELUKKIG heeft mijn crème van een dochter (term gebruikt door haar vader in een mail aan mij en overgenomen wegens erg gepast) gisteren nog verse lasagne gemaakt, waarvan ik eerlijk moet toegeven dat ik de helft er van al op heb. Gisteren kwam een lieve vriend ook een enorme portie chili sin carne brengen met de meeste succulente sausjes voor er bij, dus els, count your blessings in plaats van hier zo te zitten mopperen.

Ik mis (toch nog wat aanvullend gemopper) mijn TV-kijkvriendin
Ineke die in Mexico zit tot nader order, misschien moet ik een advertentie zetten voor een nieuwe. Ik besef ook dat het best fijn moet zijn om een partner of een lief of een echtgenoot te hebben in deze omstandigheden. Liefst iemand die niet wegloopt omdat ik ziek ben. Maar voorlopig volstaat iemand om TV mee te kijken (nee, het hoeft niet het voetbal te zijn) en samen met mij kitten Joey’s avond-craze te counteren.

Toiletzakje Ensor Oostende