Vandaag overheerst even een andere dan anders medische kwestie in dit gezin. Sedert deze ochtend is Joey, het huisgekaterde, ontdaan van zijn testikels. Naar verluidt ging het goed en slaapt hij zijn roes uit.

HOOP dat hij nu wat kalmer wordt, de laatste tijd viel hij mensen aan in hun gezicht. Leuk, als je hoopt op wat bezoek en dan wordt je visite meteen een katerklauw in het gezicht geplant. Hij is er ook geslaagd mij te krabben in het wit van mijn ogen, erg handig als je infecties en zo moet vermijden. Maar een doddeltje anders, hoor. zoals alle probleemkinderen wordt hij vreselijk graag gezien.

Een boekje over opvoeding van katten en een galore aan internettips of van mensen die al driehonderd katten opgevoed hebben hielpen ons geen bal (tja) verder, dus wie weet doet de kleine ingreep wel wat. Want ik hoorde al zo veel mensen zeggen dat, als je ziek bent of zo, een huisdier goed is tegen stress en tegen depressieve gevoelens. Er is toch wel wat werk aan, behalve als ik in slaap val een hij zijn lijf tegen mij aanvlijt of met zijn kopje op mijn hoofdkussen komt liggen en zo uren, met een poot op mij, komt tukken. Samen slapen schept een band.

Goede dingens vermelden we ook.

Ik wist het, dat ik op den duur over de kat zou schrijven, zoals ik vroeger zo graag deed: tekstjes schrijven over onderwerpen die niemand anders dan ik belangrijk vind. Huisdieren, werkdag, voedsel (ik overdrijf).

Zijne alomtegenwoordigheid zelf is daar niet vreemd aan.

Gisteren had ik chemo en fysiek ben ik nog steeds tamelijk ok, het feit dat ik at random over ons huisdier schrijf is daar het beste bewijs van. De arts was ook blij dat de bijverschijnselen verminderd waren. Daarover later alllicht meer.