Het is nu de tweede opeenvolgende keer dat mijn bloedwaarden te slecht blijken om chemo te kunnen krijgen. Hoewel mijn arts denkt dat dit geen ramp hoeft te zijn kan ik het onmogelijk uit mijn hoofd zetten. Ik ben nu – zo zie ik het – een onbehandelde kankerpatiënt. Het is soms moeilijk te volgen maar zowel de waarden van het hematocriet, rode- en mijn witte bloedcellen en hemoglobine zouden te laag staan. Voor sommige waarden is dat heel gevaarlijk, zo zou ik tijdens de behandeling een hersenbloeding kunnen krijgen. Intussen mag het dan drie weken geleden zijn dat ik behandeld ben, de gevolgen er van laten zich nog steeds merken. Koffie zetten of een boterham smeren bv, dat kan ik niet meer omdat het pijn doet aan mijn armen en omdat ik door die simpele taken zo goed als onmiddelljk buiten adem ben. Buiten gaan zit er nog minder in omdat ik hulp nodig heb kledij uit te zoeken, mijn haar te wassen en nog een heleboel andere kleine dingen. Ik ben meer dan blij als iemand mij vraagt om te lunchen maar ik moet dat nu zo inplannnen dat ik minstens een uur tijd nodig heb om mij klaar te maken.

Intussen komen de twee verzorgsters nu 2 X week, al weet ik nog niet goed wat ik hen kan vragen en wat niet. De ene vraagt altijd meteen of er boodschappen moeten zijn, de andere stort zich subiet op de keuken. Ik heb aan de tweede gevraagd of ze mijn haar wilde wassen in de keuken en ze vond dat oke. Diep sarcastisch is wel dat de keuken na vijf minuten properder is als een verzorgende ze even aangepakt heeft dan als de poetsvrouw (die hier is sedert het begin van mijn ziekte) er een half uur in bezig geweest is. De poetsvrouw en ik hebben geen gemeenschappelijke taal. We communiceren dan via een vertaal-app maar dat is ook niet het hele leven. Zo toonde ze me een zin die eigenlijk iets met bedden opmaken te maken zou moeten hebben en ik las : “goed leiderschap is altijd belangrijk”. So far de vertaalapp..

De psychologe blijft er maar op hameren dat ik in het nu moet leven en dat ging wel in het begin, maar het is een beetje alsof mijn “nu” op is. Volgende week word ik normaal opnieuw behandeld maar ik krijg ook minder chemo, een hele ommeslag. Dit confronteert mij met hoe fragiel heel dit gedoe is. Ik ging er van uit dat een goede uitslag op mijn scans het enige waar ik rekening mee moest houden maar zo twee keer naar huis gestuurd worden, een behandeling waar mijn lijf niet meer tegen kan is niet echt een stap in de goede richting. En er is al niet echt een goede richting. Men probeert mij op te vrolijken door te zeggen dat mijn lijf deugd zal hebben van de chemovrije weken, maar mijn geest is er in ieder geval niet blij mee. Nu, dit is ook niet meer dan een piek in mijn angsten, omdat ik met iets wordt geconfronteerd dat het fatale karakter van mijn ziekte benadrukt.

Was er dan niets een klein beetje fijn de afgelopen tijd? Jawel, mijn oom en tante Herman en Paula uit Geel kwamen vorige week donderdag en vrijdag op bezoek, en later kwam mijn nichtje Eva er ook bij. We bezochten het GUM en de plantentuin en het SMAK (beide rolstoelproof) we vonden een eetplek die redelijk haalbaar was voor een ministukje te voet en we brunchten bij mij thuis dankzij Simon die zowel voor het eetbaars als voor de tafeldekking had gezorgd. Die mensen zijn belangrijk voor mij.

En de week er voor gingen Sil en ik uit eten in de Nenunphar, langs de Leie. Daar zou ik nog wel eens op het terras langs het water willen lunchen, of in Fou d’O. Iets met water dichtbij is altijd beter. Een strand op de Canarische eilanden, de dijk van Oostende, een terrasje langs de Leie. Ik doe niet moeilijk, denk ik. Afleiding, wees welkom in mijn hoofd en doe het even stoppen met nadenken.