Dinsdag was het nul op het rekest wat de chemo betrof. Bloedwaarden te laag, geen chemo, maar wel maar liefst 2 zakken bloed waarvoor vier uur infuus. De arts vertelde dat die reactie van het lichaam op den duur bij iederéén optreedt en dat ik sowieso volgende week nog maar ongeveer de helft van de medicatie mag krijgen.

Dat maakt mij niet blij. Geen behandeling krijgen voelt iedere keer alsof ik in een zwart gat stap. Ik heb één van de zwaarste kankers die er zijn en de chemo samen met de immunotherapie is voor mij de enige behandeling, dat is al uitgezocht.

De eerste dagen na dinsdag kon ik er nog mee om, te meer omdat ik binnen de kortste keren de werking van de bloedtransfusie merkte. Beter stappen, beter traplopen, en zelfs helderder denken. Dat doet sowieso eventjes deugd.

Nu, sedert gisteren voel ik me eerder angstig. Ik speel met het idee eind april toch nog een reisje te maken met mijn dochter maar nu twijfel ik of ik dat wel haal. Of minstens of mijn lichaam dat zal toelaten.

Hm.

Waar ik niet over mag klagen is over de vriendjes. Vorige week was ik op bezoek bij de Caruso’s, en deze week ben ik drie keer wezen lunchen. Mijn aanwezigheid wordt dus wel nog op prijs gesteld, ondanks mijn opgezwollen hoofd en het feit dat mijn haaruitval een feit is en dat je door wat er overblijft mijn schedel kunt zien. Dank jullie, lieve vrienden.