Gisteren therapie, met een dagje uitstel. Er waren te veel patiënten en zo werd de dinsdag de woensdag. Ik had daar een mail over gekregen, maar ik had die niet gelezen. De gewoonte systematisch mails te checken is een beetje verdwenen met het ziek zijn, dus was ik samen met Silke dinsdag trouw op post op dinsdagochtend aan de receptie. Ik vroeg aan de immer lieve verpleegster of ik er niet nog bij kon. Ze maakte een wuivend gebaar met haar armen. ‘We zitten helemaal vol’.
Ik keek door de gang van dagkliniek. Tien mensen volgen er op dat ogenblik chemotherapie. De andere kamers zijn voor patiënten die wachten op een gastro-onderzoek. Het was er heel stil en zonder beseffen trof mij het vergelijk met de week ervoor, toen Silke en ik aan de receptie van een Japans restaurant van het hotel naast de Ghelamco stonden en hengelden naar onze plaatsjes. Niet zo vol. Niet zo stil. Andere wereld, de uitersten van de mijne. Bij de gratie van mijn dochter die mij stimuleert zulke tochtjes te ondernemen.

Gisteren was ik er dan toch, op de afdeling van de dagkliniek en het was wel een ervaring. Mensen die al ooit in Jan Palfijn verbleven weten misschien wat ik bedoel. De zonnewering aan de ruiten van de kamers is een automatisch systeem aan de buitenkant van de ramen. Beste systeem om de zon te weren. Als op redelijk bewolkte dagen , maar ook op best wel blauwe als deze week de zon het waagt om heel even een straal te laten vallen op jouw raam gaat de zonnewering onherroepelijk omlaag. En mensen, dan is het donker in de kamer, pikdonker. Want er is niet echt zon, er was één straaltje. Aangezien ik de helft van de tijd naar de wolkjes zit te kijken schrik ik mij iedere keer rot. Jaren terug, toen ik eens een week in het ziekenhuis verbleef vroeg ik dan beleefd om de wering op te trekken, maar neen, dat kon niet want zodra er eentje naar beneden ging was dat voor de hele afdeling zo. En dan was automatisch. Het is zo’n beetje de kers op de taart. Je ligt aan ongeveer vijf baxters met een ongeneeslijke aandoening, samen met een 9-tal anderen, uit de gang komt voortdurend het snerpende geluid telkens een baxter leeg is, maar kom, er is een kleine troost: je ziet bij goed weer een stukje van de Watersportbaan, het groen en wat welwillende witte wolken. Neen dus. Maar bon.

Bij gebrek aan wolkjes en zon was ik dan maar de druppeldoorloop van de medicatie aan het bestuderen. Het duurde geen halve seconde of ik zag een druppel op de grond vallen. Een tweede sprong mijn rustig mijn richting uit. Mijn baxter met cisplatine, een van de zwaarste medicijnen die er zijn, was aan het lekken. Heel even vroeg ik me af waar ik beland was. Na interventie van het verpleegkundig team werd de hele baxter weggenomen en bleek dat de medicatie opnieuw gemaakt moest worden. Niemand wist hoe het lek kon zijn ontstaan. In sommige landen zijn lekkende baxters of gewoon- géén baxters wellicht schering en inslag dus ik klaag niet. Iemand op de afdeling apotheek had wellicht een slechte nacht achter de rug.

Bij het buitengaan van het ziekenhuis overkwam mij een aangenaam toeval.

Ik vertelde een hele tijd geleden, in deze post (klik “deze”) over een koppel dat ik ontmoette in Oostende en dat omschreef ik toen zo.

“in de Chamonix, het bekende koffiehuis, kwam iemand op mij af die ik op dat moment niet herkende, maar die me (na drie keer vragen of hij iets mocht vragen) er op wees dat zich iets vreemds aan het voltrekken was. Ooit had hij (Gentenaar, net als ik) als commentaar op iets dat ik had gezegd op Twitter, gereageerd met de belofte mij, mocht hij me ooit ontmoeten in Oostende, een koffie zou trakteren. EN DAAR ZIT ZE GEWOON, moet hij gedacht hebben IN EEN BIJNA SLUITENDE KOFFIEBAR, IN OOSTENDE, wat hem er toe aanzette dit alles uit te leggen aan mijzelf, mijn dochter en mijn oom en tante. Het was veel te laat voor koffie, dus het werd een kop warme chocomelk. Mijn tweede die avond, maar ter ere van Tom (zo heet hij, wist ik na zijn relaas) heb ik die volledig uitgedronken. Die strange encounter maakte de avond wel mooi af. Only in Ostend“

Tom had toen gezegd dat dit de kans dat we elkaar nog eens zouden tegenkomen zo goed als nihil was. Doch, terwijl ik door de draaideur aan het kijken was of Silke er al aan kwam, zag ik in tegengestelde richting toch wel de man met de eeuwige glimlach en een streepjestruitje (droeg hij dat nu ook niet in Oostende, met naast hem zijn madam, die ik zelfs nog sneller herkende. Alle fijne dingen zijn fijn in mijn wereld dus begon ik enthousiast te zwaaien en tja, in mijn rolstoel en met mijn chemo-getekende gelaatstrekken en Einstein-kapsel (dunne wijd staande haren) ben ik nu eenmaal gemakkelijk identificeerbaar (bovendien had Tom me de eerste keer vanop 50 meter in een andere stad herkend). De partner van Tom (ik ken haar naam niet want op Instagram noemt hij haar altijd met koosnaampjes) heeft borstkanker achter de rug en kwam voor de controlescan. Nooit een fijn moment, op het moment van de scan weet je nog niets, maar toch krijg je alle herinneringen en de confrontatie. Ik voelde denk ik wat zij voelde, binnenkort is het binnenkort ook bij mij ook weer zo ver.

Achter ons bevond zich de cafetaria. Mochten we nu niet allemaal verplichtingen en plannen hebben, had ik de /Chamonix-chocomelk-traktatie kunnen retourneren. Maar toch was het een gezellig gesprekje, met een zekere vrolijkheid ondanks de miserie die ons eigenlijk samenbracht. Only in Ostend, only in Ghent.