Intussen heb ik mijn onderbeen tot bloedens toe opengekrabd en waar ik mezelf niet per ongeluk verwondt doet Rebel Joey dat wel. Bij een aanval heeft hij het vooral op mijn tattoo gemunt die aldus vol krassen en korstjes staat. Zijn kattenschizofrenie is verwarrend. Een half uur geleden viel hij mij met vier poten tegelijk aan, de voorpoten krassend en klauwend, de achterpoten stampend als een woedend konijn. Silke heeft zelfs drie grote krassen alsof ze bewerkt werd door een hooivork. Nu ligt JoJo Mojo tegen mij aan, langgerekt en ontspannen. Als een harig engeltje.

Nu, die jeuk dan. De immunotherapie kan de oorzaak zijn, jeuk is één van de talrijke bijwerkingen. Eventueel kan het ook door de ziekte komen, maar ik heb niet genoeg informatie om daar zeker van te zijn. Nu, ik heb de neiging om bij iedere kwaal uit te roepen dat de ziekte is doorgebroken. Zo heb ik al dagen pijn op de plaats waar de tumor zit en hoewel de dokter al meermaals gezegd heeft dat dit weinig te betekenen heeft maakt dit mij iedere keer ongerust.

Het enige wat echt helpt tegen die ongerustheid, behalve slapen, is de aanwezigheid van anderen, en ik val hiermee in herhaling, ik weet het. En bij voorkeur is dat buiten, enfin, niet in het huis waar ik al zo veel dagen slijt, al kan dat soms niet anders. Mijn psychologe zegt het ook keer op keer, dat samen zijn met anderen altijd terugkeert in mijn relaas. Er zijn mensen die als ze ziek zijn terugplooien op zichzelf, maar hoewel het soms handig zou zijn, is dat bij mij zeker niet het geval. Handig, omdat het er naar uit ziet dat ik het weekend tamelijk alleen zal doorbrengen en ik daar absoluut niet naar uitkijk. Ik trek mij op aan de vele keren dat ik niet alleen ben, onverwacht of verwacht bezoek krijg, op zondag ga eten bij mijn moeder, en aan de talloze keren dat Simon met de rolstoel en ik op stap gaan en alle keren dat ik de kans krijg met een dierbaar iemand een homemade ice-tea kan drinken bij Fidel, het eenvoudige cafeetje in mijn buurt. Of dat iemand mij ontvoert naar een plek die ik nog niet ken, zoals enkele weken door 2 mensen die ik ken van Twitter en daarna door toeval ontmoette in Oostende én in Gent.

Maandag opnieuw een infuus met Imfinzi en ik denk kort daarop opnieuw onderzoeken. En nu moet ik van mijn dochter en in opdracht van de kinesiste op de recent gehuurde hometrainer. Ik vraag mij iedere keer af waarom het nog de moeite is maar die mensen zijn zéér streng dus ik gehoorzaam.

Hup hup voor mezelf.