Een paar dagen na de opname werd ik onderworpen aan de PET-scan en de MRI. 45 minuten in een konijnenpijn die bonkt en trilt en slingert, geen mens die er om vraagt. Kletsnat van het zweet toen ik er uit kwam.

Aan het eind van de week had ik dan consultatie bij mijn behandelend arts. Misschien is het een normale evolutie bij zo’n lange behandeling maar ik voel mij kritischer dan vroeger tegenover hem. Ik vind het nog steeds bizar dat ik meer dan twee maanden voor mijn onderzoeken al gewag maakte van de pijn die toen met vlagen kwam, maar ook erg hevig kon zijn. Toen was de reactie iets van ‘als het met de kanker te maken heeft dan zien we dat dan wel.’ Ik was toen al zeker dat er een verband was, mensen krijgen niet zomaar helse pijn vlakbij een door kanker aangetast orgaan.

Soit, op het consult zag ik de MRI beelden van het vorige onderzoek vergeleken met de nieuwe beelden. Ik was in shock. Op de nieuwe beelden zag je duidelijk de sterke kleur die de MRI gebruikt om de kanker aan te duiden en de activiteit op die plaats.

Het valt mij moeilijk om erover te schrijven.

Dat de immunotherapie niet meer werkte was duidelijk, maar dat vermoedde ik al even door er over te lezen.

Toen kwam de doc met een nieuwe verrassing. We waren het er tot enkele dagen voordien over eens dat bij niet meer werken van de immunotherapie zouden teruggrijpen naar de eerste soort chemo (gem/cis) omdat die zo goed werkte. Ik ben er wel mee gestopt omdat die té ingrijpend was op mijn rode bloedcellen, zodat ik af en toe een bloedtransfusie nodig had (niet pijnlijk, wel lang in het ziekenhuis)

Maar nu bleek de dokter helemaal van gedacht veranderd en stelde hij voor een andere chemo op te starten, namelijk Folfox. De moed zakte in mijn schoenen omdat ik over Folfox nog niet veel goeds gehoord had. Ik dacht aan mijn allereerste verslag over mijn vroegere chemo waar stond dat er een significante verbetering was opgetreden. Gelukkig heb ik een vriend die helaas dezelfde ziekte heeft (ik duim voor hem want hij had ook slechte resultaten) en hij verzekerde me dat hij met Folfox 7 maanden goed was geweest.

Dat is minder dan het anderhalf jaar dat de vorige chemo mij overeind hield, maar het is iets. Natuurlijk kan dit bij mij totaal anders zijn maar ik mag weer hopen dat ik de échte lente haal.

Ik blijf met veel vragen zitten. Zo heb ik nu ook een kleine uitzaaiing op mijn rib en adviseerde de dokter dat te negeren. Zo heeft de bestraling geen effect gehad op de uitzaaiing op mijn sacrum : negeren. Misschien gaat hij er van uit dat de chemo daar effect op heeft. Hoop ik dan maar.

De nieuwe chemo heeft als praktisch nadeel dat ik na de behandeling in de kliniek met een soort baxter naar huis moet voor 2 dagen. Niet het minste idee wat dat inhoudt, alleen dat ik mij niet mag wassen. Fijn, de douche is toch kapot.

Het wordt (is) geen gemakkelijke tijd met veel onzekerheid. Zal de Folfox aanslaan? Gaat dat baxterding leefbaar zijn? Wat met bijwerkingen? Mijn zieke vriend sprak van koude handen, net als de dokter eerder deed.

Wat ik nu nodig heb is iets om naar uit te kijken. Een zachte zon, een lief watertje of eender wat dat mijn piekerknop even uitzet. Iets anders dan pakweg. Voorlopig heb ik vooral een bol wol in de aanbieding, of iets dat er toch wat op trekt. Zo ligt hij de hele tijd tegen mij als ik deze tekst schrijf. Zo zou het leven perfect zijn als ik over een voorbij spannend weekend, een etentje of Little Reindeer (zien)) schreef, maar zo is het nu eenmaal niet.