Pas gisteren schreef ik de lange mail naar hoofdzakelijk dat deel van de familie dat nog niet op de hoogte was van mijn behoorlijk precaire toestand.

Nog geen 24 uur later hebben we een deal die logistiek interessant wordt, maar die mij vooral blij maakt. Zo snel zeg. 27 mensen komen mij op 1 november bezoeken. Neen, dat gaat niet in dit kleine huisje. Althans, ik vond van wel maar Livia heeft dat toch maar uit mijn hoofd gepraat, wegens eigenlijk zes zitplaatsen maximaal alhier. Maar hey, ik heb maar één onoplosbaar probleem, dus een beetje een gezellige plek vinden voor een mens of 27 lukt me vast wel. Ook kreeg ik zo veel hartverwarmende reacties, ook op de facebookpost en die rechtstreeks op Twitter. Vooral van vrienden die ik de laatste jaren, ook door de Coronatoestand wat minder “in ’t echt” gezien heb. De hele ochtend ben ik die berichten al aan het beantwoorden. Dat beteken dat ik dààrvoor alvast genoeg energie heb. Iets minder voor stappen, rennen, traplopen en team- of individuele sport maar dat laatst was eigenlijk vroeger ook al niet echt het geval. Het enige dat ik zou willen is dat ik ’s avonds opnieuw zou kunnen koken, want dat neemt mijn dochter nu op zich, ondanks haar lange en zware werkdagen. Nu snijd ik hoogstens wat groenten maar dat is verwaarloosbaar. Ik kan het ook hier moeilijk onder stoelen of banken stoppen hoe graag ik mijn dochter zie en hoe fantastisch ik haar vind. Dat is zo zeker, bij ouders? Ik zei gisteren toch dat ik niets geels had om te tonen of te dragen op de #dagtegenkanker, en toen kwam ze thuis met gele rozen. Dus toch een foto.