Er is iets helemaal mis in het hoofd van de buurvrouw van enkele huizen verder. Af en toe moet ze even opgenomen worden en dan komt ze weer naar huis en dat kan mij allemaal niet zoveel schelen, maar nu is ze blijkbaar in een psychose beland waarin mijn dochter en ik de vijand zijn én wordt ze getriggerd zodra de we auto parkeren.

Zoals elke zondag kwamen we gisteren rond tien uur dertig thuis na bezoek aan mijn mama en amper waren we binnen of het spel zat op de wagen. Eerst werd er hard aangeklopt, dan met de redelijk fragiele voordeur gerammeld en ook wat geschreeuwd. Ergens leek het er op alsof we aangemaand werd om naar buiten te komen, wat ik met mijn impulsieve hoofd bijna had gedaan tot mijn dochter me er op wees dat ik amper één voet voor een andere kan zetten en ook nog eens nauwelijks kan ademen.

Intussen bleef het lawaai aan de voordeur duren en klonk alles behoorlijk agressief. Een tijdje terug bleek al dat ze obsessief met mijn naam bezig was (ze wees naar alle huizen en zei telkens “daar woont Els Van Eeckhaut”) en dat ze ook weet dat ik advocaat ben. Dat ik op ziekenverlof forever ben weet ze allicht niet. Gisteren, tijdens haar gestamp op de voordeur was ze mijn naam blijkbaar alweer vergeten want we hoorden haar vrolijk “BITCH NUMMER ELF” roepen. Elf is ons huisnummer. Intussen hadden we de politie gebeld, die arriveerde wat later. Toen mijn dochter de deur opende voor de wetsdienaars bleek dat buurvrouw de planten voor de deur had uitgetrokken (serieus goed werk, het was allemaal onkruid) en de groenbak had uitgekieperd zodat het afval voor de deur verspreid lag. De politie belde intussen tevergeefs aan bij de vrouw die deed alsof ze niet thuis was. “Ze is krank” hoorde ik een agent zeggen. Gewoon binnenvallen en iemand meenemen kan niet in zo’n situatie, zodat we in feite de hele nacht ongerust bleven. Na nog een verklaring hier en wat overleg ginder gingen we anderhalf uur later dan anders slapen. Ik heb een nieuw evil bioritme waardoor ik elke dag om kwart voor acht wakker word, dus nu ben ik natuurlijk zo moe als een hond. niet wetende of die alleraardigste buurvrouw vandaag nog plannen heeft met betrekking tot de voordeur, de brievenbus, het onkruid of mijzelf. Ik blijf hier rustig zitten en herhaal af en toe dat ik niet de adem- en krachteloze Els ben maar wel Bitch Nummer Elf die alle gevaarlijke buurvrouwen met een vingerknip wegjaagt.