Na de bloedtransfusie raak ik iets beter vooruit, eerder, ik kan terug meer dan tien stappen zetten zonder buiten adem te zijn. Maar van een spectaculaire verbetering kan ik niet spreken. Ik ben zaterdag wel zelfstandig (nou ja, per taxi) naar het feestje geweest dat 2 vriendinnen voor hun verjaardag maar ook voor mij hadden georganiseerd. Op de toog van de kroeg stond een roze spaarvarken waar mensen naar believen iets in mochten deponeren om zo een som te verzamelen waar ik mee mag doen wat ik wil. Extra kosten betalen (ze zijn aanwezig) op reis gaan (moeilijk), extreem wellnessen (could happen), of toekomstige ziekenhuiskosten (bwéik). Op de uitnodiging stond ook een rekeningnummer en ja, de kleine benefiet bracht inderdaad genoeg op om er iets mee te doen. Ik heb het ook erg lang volgehouden op de fuif, van halfvier in de namiddag tot halftwee des nachts en gedurende twintig seconden heb ik zelfs gedanst. Niet langer en dat is maar best ook want intussen blijkt iedereen die lang op de kleine dansvloer stond besmet met een griepachtig virus: minstens 8 mensen hebben hoge koorts en andere symptomen en het is géén corona.

Thuiskomen van het feestje was een beetje extra stress want daar zat voor het eerst alleen het kitten dat sedert 2 dagen ervoor bij ons was ingetrokken. Ik ga hier niet te veel over vertellen, volgens mij gelijken nieuw-kitten-verhalen nogal op elkaar. In elk geval heet hij Joey naar Joey uit Friends of naar Joey Ramone als je het liever wat stoerder wil. Hij zit nu op mijn schoot en probeert mijn gezicht af te likken terwijl ik dit schrijf. Wegens toch erg schattig toch deze snapshot die iemand wist te maken (bij mij lukt dat nooit zo goed).

Mentaal is het niet zo oké. Redenen? Ik voel pijnlijke steekjes ter hoogte van de lever, wat mij ongerust maakt. Mijn armen voelen zwaar aan op een manier die ik niet meteen herken. Ook, ik onderging gisteren een scan en moet nog bijna een week wachten op resultaten. En ik moet voordien weer een MRI ondergaan. Ook, twee mensen met dezelfde aandoening die ik volgde zijn intussen overleden, beiden binnen ongeveer een jaar na diagnose. Hoewel ik met alle rede besef dat dit nu eenmaal de prognose is vind ik zoiets telkens weer confronterend na een half jaar ziek zijn. Vooral aangezien ik ook een metastase in de lever heb, wat mijn kansen om langer te leven nog verkleint. Intussen blijft de frustratie over de onbekendheid van mijn ziekte (galwegkanker). Een hele tijd terug kwam een dame van Kom op Tegen Kanker op bezoek tijdens chemo. Ze zocht in haar boekje naar groepen met lotgenoten in Vlaanderen en eindigde met “euh…zal ik je maar bij de pancreaskanker onderbrengen?”. Dat heb je dus met een ziekte met zo’n 400 diagnoses per jaar. Ook, en dit klinkt vast banaal, ik heb mijn stappentellertje laten liggen op de dienst Medische Beeldvorming en ik ben erg gehecht aan het dingetje. Zeer ironisch voor iemand die zo’n 300 stappen per dag zet, maar voor mij was het vooral een handig uurwerkje. Ik heb dat nu meer, dat ik gehecht ben aan heel kleine materiële dingetjes, alsof ze onvervreemdbaar deel uitmaken van mijzelf en ik ze per se in stand wil houden. Stappenteller, leesbril, huisslofjes, oorbellen, wollen sokken die ik kreeg van een nichtje. Minihouvastjes. Toch maar eens bellen of ze mijn stappenteller niet hebben gevonden.