Ik heb nu een kinesiste die mij oefeningen geeft om mijn spieren te activeren, of te reactiveren eerder. Dat kan niet slecht zijn, maar intussen raak ik weer almaar slechter vooruit. Gisteren kwam MM (die de psycholoog en eigenlijk ook de kinesiste regelde voor mij, zie elders) mij oppikken voor koffie. Telkens hij langskomt is het met een ander vervoermiddel, wat grappig is maar soms een uitdaging: gisteren arriveerde hij met een bestelwagen, zodat ik net niet het eerste trapje bereikte voor ik te kennen gaf dat ik nooit of nimmer de passagierszetel zou halen. UIteindelijk tilde MM mij dan zowat in de auto, met superheldkracht. We raakten nog eens tot aan het lieflijke koffiehuisje Wondergem in Wondelgem (aanrader) en ik at pannenkoeken en hij dronk een authentiek Wondelgems bier (het bestaat!). Onze gesprekken gaan dan over vanalles maar vij snel toch over de dood, over of en hoe je op voorhand een uitvaart regelt, en of er alternatieven zijn voor het crematorium van Westlede waar je zels al zo vaak geweest bent voor anderen. Hij vertelde dat zijn vader in intieme kring gecremeerd was maar dat hij wel een boom had geplant voor hem, in een nieuw aangelegd bos. Ook erg mooi. Toevallig ging het ’s ochtends bij de psychologe over hetzelfde en zij vertelde mij over een natuurbegraafplaats (in Nederland denk ik) waar je de urne kon achterlaten met verwijzing naar je identiteit, wat hier in de natuurbegraafplaats in Drongen nog niet mogelijk is. In Drongen is het meer de bedoeling dat je naar de plaats komt en daar bezint of mijmert, zonder dat je dat doet bij de specifieke plaats waar je geliefde is achtergebleven. Iets minder vind ik dat toch. Ik weet het zo goed niet. Het is jammer dat kerken alleen dienen voor religieuze mensen.

Ik hoorde van MM dat een sympathieke rechter terminaal ziek is, in die zin dat ze al opgenomen is in het ziekenhuis voor een comfortbehandeling. Als ik het goed begrijp is het maar weken geleden dat ze een diagnose kreeg. Daar was ik in het begin bang voor, dat men zou zeggen dat ik nog maar enkele weken had. Nu heb ik ten minste nog veel tijd kunnen doorbrengen met familie en geliefden (o, het mag nog ZO veel meer zijn, ik schat de mensen rond mij elke dag nog meer op waarde, en er zijn er die ik liefst van al elke dag zou willen zien). Nu, mijn hart brak een beetje bij het verhaal van de rechter, wat een genadeloze ziekte is dit toch.

Later op de avond werd ik weemoedig. De gesprekken met de psycholoog en MM en het verhaal over de rechter, samen met het feit dat het weekend wordt en ik mijn dochter dan veel minder zie, maakten dat ik moest huilen, en huilen is een grote trigger voor nog meer huilen, dus al een geluk dat Silkes vriend net aanbelde zodat ik min of meer verplicht was tot mezelf te komen. Ook goed dat die vriend iemand is die je al snel doet lachen om kleinigheden.

Ik stelde ook vast dat ik qua timing het liefst van al rond drie uur naar buiten ga/bezoek krijg, of het zou ’s avonds moeten zijn als Silke niet thuis is.Dat zijn zowat de leegste uren hier. Dan heb ik al gelezen, TV gekeken, gebeld met een paar mensen en vaak ook even geslapen. Als ik dan thuiskom is het bijna donker en is de lange dag stilaan voorbij. En dan mag de kleine Kitten from Hell (ik ga geen foto van al mijn krabwonden posten) nog een uurtje (dan is hij ook rustig en heb ik hem kleinigheden zoals het vernielen van mijn lievelingscactus vergeven of het radicaal stelen van mijn ontbijt) op mijn schoot liggen.

Koffie kunnen gaan drinken is een zegening. Het is niet vrijblijvend voor wie dat wil gaan doen met mij. Je hebt een auto nodig en we moeten op zoek naar een plek die bereikbaar is. Mensen doen dat, ook om samen uit lunchen te gaan. Mijn zus regelt er zelfs een deelauto voor. Mijn andere zus moest een lunchafspraak afbellen wegens te druk en ze bracht mij in de plaats daarvan een take-away lunch. Niet hetzelfde maar wel heel lief.Of ze zijn bereid zomaar op bezoek te komen, hoewel ik de slechtste gastvrouw ter wereld ben. Laatst kwam beste klasgenoot ooit/vriend naar een film kijken, inclusief delivery-pizza. Dat zijn mijn lichtpuntjes. Het is veel moeilijker dan in de zomer toen ik met de rolstoel overal raakte, maar het is niet weg. Ze zijn niet weg. Die licntpuntjes dus. Wellicht geschreven met spelfouten maar ik heb het kleine dier maar 65 keer van het klavier moeten jagen. Hadden we maar een hamstertje aangeschaft (sorry Joey, flauw grapje).