Op oudejaarsavond ben ik alleen thuis met een kitten dat soms uit de hel en soms uit de hemel lijkt te komen. Een van zijn onhebbelijkheden is dattie altijd op mijn tattoo mikt zodat die nu nogal wat krabwonden vertoont. En ik wil er netjes uitzien op mijn solo-ouderjaarsavond. Morgen, nieuwjaarsdag, ga ik met dochter naar moeder en ben ik verrast door Eli, een goede vriend met een cateringsbedrijf, die er voor zorgt dat wij drieën morgen een waardig nieuwjaarsmaaltje kunnen genieten. Home delivery zomaar, zo fijn.

Vandaag wordt het dus wel wat de dag doorkomen. Gisteren was dat ook zo, al ben ik even een stukje taart gaan eten in het koetshuis van het Kasteel van Wippelgem, met lieve en genegen kantoorvrienden en aanverwanten. Vooralsnog word ik niet vergeten, al ben ik soms beschaamd aan het worden omdat ik nooit op tijd klaar ben, in slaap val net voor er aangebeld wordt, en zo traag stap dat ik nu ook niet meteen het handigste gezelschap ter wereld ben. Het grootste deel van die verschijnselen komt door de medicatie en mijn rode bloedcellen die niet op punt raken. Enfin, daar ga ik toch van uit. Soms heb ik pijn in de leverstreek maar mijn doc ziet niet meteen verband met de ziekte. Doch, de effecten van de chemo zullen (op voorwaarde dag ik die nog even kan blijven nemen) alleen maar zwaarder worden, er is een groot verschil met de beginperiode dat ik me gezegend voelde door de geringe bijwerkingen. I carry on, what can I do?

Ik vind het jammer dat ik er niet bij was op de uitvaart van de sympathieke rechter Marleen Ramboer. Weer mobiliteits- en timingsproblemen. Ze was iemand zonder capsones en met veel humor en ik voel natuurlijk de herkenning, de verwantschap door de plotse ziekte. Ook hoorde ik dat haar uitvaart plaats vond ik een gewoon kerkje (niet ongewijd of zo, gewoon haar buurtkerk) maar met een niet-religieuze dienst. Dat charmeert mij en trekt mij aan, maar ik zou niet weten hoe je zoiets begint te zoeken. Ik houd van sommige kerkjes, liefst als er ook iets van verwarming voorzien is. Ik houd niet van religieuze uitvaartdiensten en bovendien ben ik niet gedoopt dus ik verwacht van mijzelf geen bijzondere geloofsswitch. Voor de goede orde, ik geloof in helemaal niets (mijn vriendin Sas spreekt dit tegen en zegt dat ik bang van spoken, maar dat is toch al erg lang geleden) en ik geloof dat ik wel in iets geloven behoorlijk eng zou vinden, zeker als er allerlei condities aan te pas zouden komen voor een aangenaam verblijf in een hiernamaals. Sowieso heb ik me daar niet tiengebodengewijs niet goed genoeg voor gedragen, denk ik. Nee, heel ernstig, die mengeling van het sacrale en het profane vind ik ook niet in het crematorium van Westlede-Lochristi. Ik hoop dat ik tijd krijg om daar iets mee te doen. Dat moet niet veel zijn.

Vandaag is echt een dag om garnaalkroketten te eten Oostende of zoiets. Toch nog eens in de frigo kijken of een voedselhulplijn inschakelen.