De reis was goed. Er bestaat inderdaad iets zoals assistentie om mensen in een rolstoel van één plek op de aarde naar de andere te brengen. Die assisentie is net zoals vele andere dingen onderhevig aan personeelstekort en communicatieprobleempjes, maar allemaal binnen het aanvaardbare. Iemand die het ooit wil proberen, doén.

De reis was goed, en zo ook het hotel, het weer etc.. maar belangrijk is dat er zoals ik had gedacht niets fijners was dan tijd met mijn dochter door te brengen, of het nu is om roggen te spotten (de meest kleinschalige toeristische attractie ter wereld, maar indrukwekkend) of een uur in de yaccuzzi te liggen. Ik zou er “samen naar House kijken na het eten (het enige bekijkbare) aan toevoegen” maar ik viel standaard na -5 seconden in slaap, om niet te zeggen dat ik amper iets van de serie heb geweten. Ik had ze toch al meer dan eens gezien, no harm is done.

Mijn hoofd volledig uitzetten, één week aan een stuk ging natuurlijk niet, (behalve door het vele slapen) en het nevenefffect van de reis was, welhaast onvermijdelijk: ik wil dit nog. Ik wil honderden roggen mogen spotten, even zo veel keer koude spagetti geserveerd krijgen in de locale tourist-rip off, en dus maar elders een tweede keer iets beters bestellen, accidenteel een veel te stijle helling afrijden waarbij Silke zich met een soort oerkracht aan de rolstoel vastklampt en we somehow heelhuids beneden raken. Of ik nog eens een massage wil ondergaan door een stoer ogende kerel met een snotvalling en een vettig hoestje weet ik niet, maar kom, we nemen Roberto er zo nodig graag bij.

En naar de Atlantische oceaan kijken, lang.

En de milde zon voelen.

Op het strand kwamen 2 lokale strandwachters op ons af met een soort van felgekleurde strandkar (iets tussen een brancard en een ligfiets) om mij naar de gewenste plek op het strand te brengen. We mochten de hele dag beroep doen op die gasten. Met een rolstoel kan je immers niet over zand rijden. Het zicht was vast potsierlijk, maar mijn voeten hebben zo wel de oceaan bereikt. Badsteden bij ons die een dergelijke voorziening hebben, steek uw hand op. Het was kosteloos, ik heb nochtans geprobeerd ze te tippen.

Het komt er natuurlijk neer dat ik overal nog lang zou willen zijn. Dat besefte ik bijvoorbeeld onder meer toen ik op drie seconden mijn vliegangst verloor bij het vertrek. Ik keek door het raampje op dat exacte ogenblik dat het vliegtuig de aarde verliet en ik dacht: dit is helemaal niet eng. Ik weet nu heel erg wat eng is en dit is het niet. Op de terugweg idem, en de lichte spijt over de reizen die ik misschien niet gemaakt heb door de fobie, al kan ik mij nu wel tot nog steeds tot een van de meeste ecologische reizigers rekenen van het vrije westen.

Dat mijn dochter mij meticileus goed bijgestaan heeft op een manier die betalende hulp nooit zou kunnen geven. Ik dàcht nog maar aan iets en het stond voor mijn neus, ik begon met het stellen van een vraag en ze had ze had een antwoord klaar. Gelukkig zei ze me dat een en ander niet te lastig was geweest, blij. Maar ik weet dat het zwaar was zijn soms.

Ach zij, zij, zij.

Ik droomde deze nacht dat ik een bodemloze put viel, handen en armen eerst. Ik had mezelf dat opgedragen “val met je armen eerst”. Geen idee of dat klopt. Vele ideeën over de betekenis van de droom, dat wel.

Met een speciale vermelding voor de ober van het hotel die onze tattoo’s mooi vond en dat zo bescheiden kwam zeggen. Twee meisjes op het strand, staan er op.

Update: in de comments zegt MM dat minstens Oostende ook goede voorzieningen heeft voor rolstoelgebruikers, ondermeer strandrolstoelen. Ik heb daar vorige zomer naar gezocht, maar duidelijk niet goed genoeg. Ik weet niet hoe het is in andere badsteden, maar voor de Koninging kan deze link helpen:

https://www.oostende.be/producten/detail/807/toegankelijk-strand

en na nog wat meer zoeken vind ik per badstad de faciliteiten https://www.vlaanderen.be/inter/meedoen-aan-een-toegankelijke-samenleving/toegankelijke-voorzieningen-aan-de-kust

Okay, maar wat Fuerteventura misschien voor heeft is dat alles klaar stond bij de safeguards en dat zij op ons afkwamen om te helpen. Hier is ’t meer met bellen en reserveren en zo. Maar…i shut my mouth in silence!