Eergisteren voelde alles een beetje spookachtig aan. Het bed leek een warboel, ik droomde terwijl ik wakker was dat er zakken met isomobolletjes in het bed lagen, waar haal ik het? Aangezien ik dan wakker ben zijn het meer een soort hallucinaties, misschien veroorzaakt door mijn medicatie. Ik moest die zakken verwijderen of juist omarmen of weet ik veel. Bij het opstaan viel ik over Joey zijn poten, die wat later op zijn beurt uitgleed over dit toetsenbord en ei zo na met zijn kop in mijn rijkelijk gevulde koffiekop terechtkwam. Dat zou niet prettig geweest zijn, maar de dag voelde sowieso al niet echt aangenaam aan.

Ik raakte op mijn plooien door (de gelukkig geredde) koffie en later op de dag door de thuiskomst van mijn dochter en haar vriend, die zorgde voor eten en entertainment. Ik ben dus fan van de nieuwe vriend.

Gisteren had ik chemotherapie en dat was misschien wel de mede-oorzaak van mijn niet-fijne eergisteren.De sessie van 8 uur blijft een last, en bovendien moet ik (om maar iets te zeggen) met die apparatuur aan mijn lijf ongeveer twintig keer naar het toilet stappen, door het vocht in de baxter. Dat is de laatste 4 uur, dat is dus een soort estafette met mezelf. Dat duurt ook nog de hele avond als ik thuis ben. Het is ook een blijvend gedoe dat de verpleegsters nergens nog bloed kunnen prikken (dat moet voorafgaan de chemo) en ik weer eens vol pleisters sta. Vijf keer horen dat er nog een prik aankomt werkt niet positief op mijn gemoed. Als die gekke kat hier mij krabt met zijn nagel spat het bloed er uit, maar met een esquadron aan naalden wil dat maar niet lukken.

Intussen betrap ik mezelf er op dat ik (dat zal wel niet zeldzaam zijn) uitkijk naar bepaalde data. Verjaardagen van de belangrijkste mensen in mijn leven. De officiële lente. Het zijn snelle gedachten, want ik kan niet denken zonder de nervositeit die voorbij komt. Moeilijker wordt het ook weer om te benoemen wat er nu weer met mij gaande is. Ik wil het niet weten, en soms denk ik dat het allemaal wel goed zal komen, wat onmogelijk is. Dat gevoel overkomt mij vooral als ik fysiek oké ben, dan kan ik me nog steeds zo moeilijk voorstellen dan een ongeneeslijke ziekte zich in mij geïnstalleerd heeft. Om te blijven.

Simon was hier eergisteren om mijn haar te wassen. Ik ga niet graag in bad wegens de evenwichtsperikelen en omdat ik eigenlijk niet in de andere ruimtes wil zijn, alleen dan. Dus overdag zit ik het meest van al hier in de woonkamer, min of meer wachtend tot er iets gebeurt. Er gebeurt niet veel en het verschil met de tijd dat ik werkte is nog steeds gigantisch. De tijd kon dan vliegen. De tijd vliegt nog steeds, maar niet op de manier dat ik zou willen. Toen de tijd nog vloog op de fijne manier had dat voordelen. Elke dag observeerde ik mijn voortuintje en op zondag in de tuin van mijn moeder te kijken hoe het zat met de bollen, de planten en binnen niet zo lang de eerste bloemen. Vanaf einde februari begon het leuk te worden. Ik weet nog goed hoe ik in juni, ik wist dat ik ziek was en had nog geen medicatie, ik ging liggen in de tuinzetel en kon ik toch een uur lang alle junigeuren -en kleuren en geluiden absorberen zonder al te erg te denken aan de gekkigheid die mij te beurt viel. Nu ben ik haastig en hoor je me binnenkort beweren dat het lente is.

Na de therapie gisteren had ik een erg originele avond. Mijn goede schoolvriend, ook auteur van geschiedenisboeken en ambassadeur van Queen, is komen voorlezen uit een oude detectiveroman, de beste ooit, alsdus mijn vriend. Dat was toch zo’n twee uur waarbij hij af en toe testte of ik niet sliep door apbrupt te zwijgen en te checken of ik de laatste zin nog kon herhalen. Af en toe wisselde hij de rustige voorleestoon af door kleine theaterstukjes met veel gedonder, zeker als hij de rechter impressioneerde. Het boek is nog niet uit, maar een vervolgsessie wordt gepland.

U moet dat eens doen, een voorleesavondje, neem een niet te dik, spannend boek en op een sessie of drie voegt u een boe tot aan uw persoonlijk canon. Afwisselen is ook leuk, maar daarvoor was ik gisteren te moe.

Daarna heeft Joey mijn yoghurt opgegeten, mijn avondeten dus. Maar straks komt mijn nichtje met lunch.