Mijn nichtje stond hier eergisteren met witloofrolletjes. Net als ijskoude drankjes, watermeloen en de eerste kop koffie van de ochtend is het mogelijk om te vergeten dat je ziek bent als iemand goed gemaakte witloofrolletjes voor je neus zet, een banale vaststelling. Maar natuurlijk is de aanwezigheid van mijn nichtje nog veel belangrijker. Ze is één van de mensen die ik het liefst zie komen maar die het minst tijd heeft. Dat komt onder meer omdat ze 2 kleine kinderen heeft en ook wel een beetje omdat ze een tijdje terug een schier onopvoedbare Franse Bulldog aanschafte. Sedert dat diertje in haar leven is zie ik haar toch een pak minder, verdorie. Maar goed, met onze onopvoedbare kitten moet ik niet al te veel zeggen.

Eigenlijk zie ik iedereen graag komen. Zeker als ik het niet verwacht, maar bon, het hele concept van onverwacht bezoek is al weer even om zeep.

Er komt wat extra hulp, confronterend maar nodig. Er is al een poetsvrouw. Niet simpel, we spreken geen enkele gemeenschappelijke taal en vertaal-apps doen soms vreemde dingen met zinnen.

De extra hulp via Solidaris zou dan komen voor wat een poetsvrouw niet doet. Wat opruimen, wassen, boodschappen en zelfs pakweg een wandelingetje per rolstoel. Waar ik nu niet zo hard naar uitkijk wegens wat koud nog. Koken zou ook kunnen maar dan moet ik hier over de middag in mijn eentje warm eten, in plaats van ’s avonds met Silke. We zien wel.

Hier in huis heb ik sedert mijn ziekte dus een poetsvrouw, een kinesiste en binnenkort die nieuwe hulp. Dat is niet gratis, je betaalt in functie van je inkomen. Het valt mij wel op dat àlle hulp, gaande van die hier in huis en het voltallige team van de verpleging in het ziekenhuis bestaat uit vrouwen. Mannen zie ik alleen nog voor Delivero-leveringen.

Gisteren was de sociaal-assistente van die gezinshulp hier dus en toen ze me vroeg welke ziekte ik had perste ik mijn antwoord er uit als een braakbal, met veel moeite en een gevoel van walging dat mij instant had overvallen. Omdat die variant van kanker uitgerekend zo ongeneeslijk moet zijn, zo agressief moet zijn, de overlevingstermijn zo kort is. De sociaal-assistente herhaalde argeloos en luchtig het woord om het te kunnen noteren. Ik kijk ook altijd weg als de dokter het woord noteert in zijn maandelijks verplicht op te maken verslag. Hoe dwaas ook, voor de verzekeringen moet de doc iedere maand bevestigen dan ik nog minstens een maand ziek zal zijn, terwijl iedereen weet dat ik dat voor altijd ben. Extra werk voor iedereen.

Iedereen zegt dat januari zo lang duurde. Mij leek het anders, ik denk omdat er een stuk uitgehapt is door dat reisje. Het eerste dat ik ook doe als pakweg sociaal-assistentes en toebehoren het pand verlaten hebben is fanatiek de last-minutes doorscrollen. Al is het maar om kleine hapjes te plukken uit de tijd alleen thuis, die even het grote ding doen vergeten, net als meloen, ijskoude drankjes, de eerste koffie, of een hap witloofrolletje. Die last-minutes leiden mij dan naar grotere reizen, avontuurlijke ondernemingen die paardrijden, diepzeeduiken en het beklimmen van monumenten inhouden. Maar ik keer snel terug naar de eenvoud, en daarbij, iets beklimmen als het onnodig is vind ik totaal zinloos, het gebruik van dieren voor uw eigen lol en beetje pervers en diepzeeduiken is de overtrefffende trap van snorkelen en ik weet van vroeger dat ik dat niet zo graag doe uit angst voor haaien. Ja, ik weet het.

Maar zo nog eens iets kleins als een Canarisch eilandje, of wie weet een Grieks, hmja, ik zou wel durven. Neen, in Griekenland is het nog te koud. Je bent echt aangewezen op de Canarische of Tunesië of Egypte als je niet te ver weg kunt.

Aanmoedigingen zijn niet nodig, ik wéét in mijn hart dat als je moet kiezen tussen iets niet doen en iets wel doen je best kiest voor iets wel doen.

Maar eerst eens zien hoe het met mij is, naar nieuwe onderzoeken volgende week.