Voor het eerst in maanden ben ik in het park geweest, met rolvehikel en Simon en winterjas. Het is niet echt koud maar uit mijn bloedonderzoek bleek dat na mijn rode ook mijn witte bloedcellen een sprong in het diepe gemaakt hebben (gevolg chemo) en dus meer kans op infecties en om een of andere reden ook een knalrood hoofd. Ik heb drie dieren geteld onderweg, allemaal honden, dus niet voldoende om het Grote Dierentelspel opnieuw op gang te brengen. Bovendien hebben ze langs de Leie de helft van de bomen omgehakt en de stammen liggen nu gewoon op het tja…voormalige wandelpad. Het park is nu een en al chaos van omgehakte of omgewaaide bomen, volledig uitgedroogd struikgewas en daartussen laverend vier lieve honden die er ook niet aan kunnen doen. Bovendien liggen die beestjes wellicht al lang thuis in hun warme mand.

Ik krijg nu iets nieuws. Mijn resultaten waren oké en dankzij – moet ik zeggen – snelle implementatie van wet- en regelgeving krijg ik sedert gisteren ook immunotheraptie (Imfinzi). Dat medicijn werd op 1 september erkend als deel van de eerstelijnsbehandeling in de US, bestond al in België maar gaf geen recht op terugbetaling en sedert 1 februari wel. Mijn arts is er dus snel bij. Geen wondermiddel hoor, bescheiden levensverlenging wel, maar het geeft wel een goed gevoel dat ik nu ook recht heb op wat in andere landen al even de standaard is, wat ik her en der gelezen had. Ik heb weinig gemerkt van bijwerkingen, en ik krijg de Imfinzi 1 keer om de drie weken. Wel een slapeloze nacht, misschien is dat een gevolg. Nu duim ik even voor mijn lotgenoten, dat ze allemaal snelle dokters mogen hebben en dus ook de nieuwe standaardbehandeling. De mensen die in aanmerking komen zijn wel alleen deze die nog in eerstelijnstherapie zitten, het gaat om de combinatie.

Mijn excuses voor het medische intermezzo, maar zoiets is wel belangrijk voor mensen in dezelfde situatie.

Verder blijven de dingen hetzelfde. De minder fijne, het piekeren en het proberen overwinnen van angsten, het inzitten met diebaren, het verdriet.

En de flipside, het feit dat er opnieuw meer bezoek komt bijvoorbeeld, dat ik eens buiten ben geweest en wie weet nog meer op dagen zoals deze, en binnen een minuut of vijf zelfs een bevriende professionele kok die hier zomaar eten komt maken. Ik hoop dat Tyrannosaurus Joey (nu ligt hij heerlijk te slapen) zijn manieren houdt.