In het televisielandschap is er een ramp gebeurd. Ergens in de voormiddag zenden ze 2 lange afleveringen van The Bachelor uit. Kijk niet. Het is vreselijk. De nieuwe bachelor heeft wijdstaande krullen, wil overduidelijk met iedereen naar bed en het is een rommeltje want een deel van de kandidates heeft al wel eens met hem gedate of minstens in de kroeg gehangen. Verder is hij een lokale ruby-beroemdheid.

En ik kijk. Hersenloze TV, waarbij Masterchef en The Great British Bake Off vergeleken televisie voor hoogbegaafden wordt.

Maar ik kijk. De hele voormiddag ben ik tot niet veel meer in staat dan in mijn zetel zitten en min of meer recht vooruit naar die zever kijken, al ben ik vandaag zo flink geweest om tijdens de reclame mijn boek op te pakken. Of ik echt gelezen heb is een andere vraag.

De chemo weegde dus duidelijk deze week, op andere vergelijkbare dagen probeer ik toch wat te schrijven, te telefoneren of sowieso meer te lezen.Op het einde van zo’n aflevering weet ik niets meer. De namen van de kandidaten, van die kerel zelf en wat voor communicatie tussen allen is uitgewisseld heb ik geen flauw idee.

De vermoeidheid zal wel blijven hangen vandaag, maar toch ga ik moeite doen en zo meteen. Dochter en vriend vroegen of ik mee wilde naar Ciné Mangiare, dat is een cultureel evenement in Gent. De mama kookt en de zoon zorgt voor de projectie van een fillm (volg de link en lees alles) en het is klenschalig en ik zal wat extra stappen zetten en die mottige Bachelor van mij af kunnen werpen. In gezelschap van ’t beste gezelschap.

’t Begint binnen drie minuten!