Morgen ligt onze kleine vakantie een week achter ons. 7 dagen zon, een rolstoel-gerelateerde upgrade naar een meer toegankelijk verdiep dat uitkwam op een zonneterras waar om de zoveel uur gratis hapjes geserveerd werden. Waar halen ze het, de schatten. We reden één keer naar Palma de Mallorca voor het strand, en ik was verrast door de kleine zeestrandjes en havens die je onderweg tegenkwam. Ik schrok mij wezenloos van een gigantisch wandelend flatgebouw dat een cruiseschip bleek, ik kan mij niet herinneren er ooit zo één gezien te hebben, misschien ooit, lang geleden ergens in het Oosten van de wereld.

Al na een paar uur zei ik dat ik niet meer wilde terugkeren naar België, en ik had gelijk natuurlijk. De zon, de verwenning, de kleine avonturen – een auto huren naar Palma – mijn dochter zien peddelen in de baai voor het hotel. Al waren er ook minpunten, zo hebben we een meeuw aangereden wat voor ons, groot liefhebbers van dieren een grote shock was, ook omdat we niet wisten of hij op slag dood was en het onmogelijk om op de drukke baan terug te keren. En zo plette mijn dochter ook nog haar hand enigszins plat tussen zitting en rugleuning van een zonnestoel. En ik viel nog maar eens uit bed, iets dat ik blijkbaar doe vanuit hotelbedden. Deze keer in vrije val op mijn knie. Waar uit bed vallen een probleemloos gegeven blijkt, is uit bad stappen een ander paar mouwen. Ik wilde per se de binnenjacuzzi proberen maar daar kon ik met die flauwe arm- en beenspieren en uitgerangeerde knie niet meer uit.
Hoe ik het toch gefikst heb houd ik liever voor mezelf.

Zelfs piekerde ik veel, te veel, op die reis. En moet ik tegen mezelf zeggen dat piekeren niet raar is. Volgens de statistieken leeft tegen 21 juni nog 15 procent van de patiënten met mijn ziekte, en daar kijken we niet per se naar uit. En we laten er ons niet per se door pesten, maar toch. De dagen na mijn gunstig resultaat bij de arts was ik bijna euforisch van opluchting, en dacht ik fracties van seconden dat ik het nu wel aan zou kunnen.

Simon heeft mijn koertje verfraaid en door allerlei huishoudelijke werkjes ziet het er hier almaar meer, enfin voor mijn doen toch, Zen uit wat de thuiskomst toch fijner maakte. En daar was trouwens ook Joey, die ons eerst wat negeerde, hoewel Simon elke dag trouw voor hem heeft opgepast en het hem dus niet ontbeerde aan voedsel en aandacht. Joey is overigens verliefd op zijn buurmeisjes Frieda, met wie hij enkel door het raam contact heeft. Wie ooit de serie The OA gezien heeft snapt me wel.

Wat ik bedoel, ik zit hier nu in mijn sofa, er komt een streepje zon door de koepel, het huisje is een huisje en het is klein maar gezellig en ik zou hier jaren zo kunnen zitten, maar ook rondlopen, koken, boeken kiezen enz. Maar het lezen is zo goed als gestopt door de vermoeidheid, hoewel ik straks misschien heel voorzichtig een paar bladzijden zal proberen van “Het moois dat we delen” van Ish Ait Hamou, een klein bevattelijk boekje denk ik.

En ik zou dit huisje ook gewoon willen uitstappen. Voet per voet, zonder rolstoel, zonder wachtende auto. Even de Lidl binnenschuiven. Een homemade limonade drinken in de Walrus. Of met bus 39 naar Simon rijden om mijn co-ouderschapskatje Malko te bezoeken. Het is hier geweest tijdens de reis maar de match met Joey was niet helemaal on point.

Op Mallorca keek ik minutenlang naar de mezen en mussen die vanuit de bomen op het terras sprongen om snel een kruimel weg te nemen. Ze zagen er wat verwaarloosd uit, sommige nog met nesthaar en ik denk dat hun natuurlijke ondergrond niet genoeg voedsel bood door de droogte.

Ik voelde me verwant met de aangereden meeuw en de verfomfaaide mezen en mussen. Al is mijn nesthaar al lang verdwenen.