Afgelopen dinsdag was er geen groen licht voor de chemo, omdat al mijn bloedwaarden te laag waren. In plaats daarvan kreeg ik 2 zakken bloed om alles terug op peil te krijgen. Dat betekent dat mijn lijf de chemo minder en minder goed verdraagt en ook zal afgebouwd worden. Vreemd is het toch dat je minder chemo krijgt om je lichaam te beschermen terwijl de chemo in hoofdzaak dient om een groot kwaad te bestrijden.

Ik voel het effect van de bloedtransfusie, ik stap weer wat beter, maar ik slaap nog altijd evenveel. Had gehoopt dat dit beter zou gaan.

Ik ging 2 dagen naar Oostende en wandelde(liet mij duwen) in Raversijde. Alles zag er prachtig uit, de kleur van de zee, het door de Noordoostenwind opgehitste getij waar zich toch een surfer in had gewaagd. Geen beginneling. Daags nadien in Oostende was er een expo “Oostende voor Anker” waar 150 historische schepen te bekijken waren. Vanuit die rolstoel zag ik daar niet zo heel veel van, en dus gunde ik mij een klein pakje friet met mayonaise. Zoals altijd gingen we ook iets drinken in ’t Kroegske, het goedkoopste café van de wereld (1 pint, 1 EUR en eindigden we op de dijk met zicht op de grijsgroene zee.

Het was fijn, maar mijn hersenspinsels konden me maar moeilijk loslaten. Of is het omgekeerd en moet ik mijn hersenspinsels loslaten? In spin, de bocht gaat in

Mijn grote houvast, dat je in het nu moet leven, blijft gelden, maar het is moeilijker.