Voor wie het wil weten: Joey is terug de machokater van voorheen, als hij wakker is probeert hij iets te vernielen en als hij rustig op z’n plekje ligt beraamt hij zijn volgende aanval. Zo hebben we het graag, ik zal nooit meer wensen dat hij rustiger was.

Vorige zomer, toen ik pas wist dat ik erg ziek was kon ik mij niet voorstellen sommige zaken te mogen herbeleven een jaar later. En nu blijkt dat ik, als alles goed gaat, morgen de dag zal doorbrengen in mijn lievelingstuin, voorzien van zwembad, rondhossende poezen, bomen en voedsel. Soul food. Ik heb dit nog niet gezegd, maar sedert het begin van mijn therapie kan ik niet meer zwemmen. Ik heb het voor het eerst geprobeerd vorig jaar in Vosselare-Put (een mooi stukje Leie-arm waar je mag zwemmen) om vast te stellen dat mijn rechterbeen niet meer mee wil. De chemo heeft dus invloed op mijn coördinatievermogen en als er nu één ding is dat voorheen ook al niet helemaal op punt stond is het dat wel. ik kreeg vroeger extra zwemles waarbij ik met zwembanden, noedel of zwemplank in het water gedeponeerd werd en daar ook wel bleef drijven, maar dat was het. De interesse om mij voort te bewegen was afwezig. Toen ik uiteindelijk zwom begon ik het leuk te vinden. Die fel bevochten vaardigheid verliezen is een domper op de feestvreugde (voor zover die nog aanwezig is). Maar in een ondiep zwembad kan ik wel wat plonzen, stappen, kopje onder gaan, kortom: alles was een motorisch goed ontwikkelde kleuter ook kan en daar ga ik dan morgen ook maximaal voor.

Nog over de motoriek: om niet te ver af te dwalen bespaar ik u het verloop van mijn eerste en enige jaar balletles waar ik ook de enige was die moest blijven zitten.

Mijn dochter kan dankzij een herschikking op haar werk morgen ook mee, jeuj.

Fysiek is het zo zo, ik heb lang tamelijk erge botpijn gehad veroorzaakt door een injectie om de witte bloedcellen aan te moedigen. Als ik me niet vergist staat er overmorgen we zo eentje op het programma. Die pijn overvalt mij dan des nachts en is op zijn ergst een van de ergste pijnen die ik ken, min of meer alsof je lijf integraal in een kramp schiet. Ik probeer pijnstillers te vermijden maar mijn doc gaf fiat voor Brufen dus dat zal het ook zijn de volgende keer.

Overmorgen is het chemotijd en dat is spannender dan voorheen. De eerste maanden kreeg ik altijd fiat voor de chemo en nu is dat af en toe anders geweest. De tijd tussen de bloedafname en het verdict van de arts is dus nu nerveus afwachten. Ik wil echt geen sessie missen, en vorige week waren mijn bloedplaatjes op het randje.

Daarnaast blijf ik last hebben van drukkende pijn onder de ribben, waarover de dokter zegt dat ik het mij niet moet aantrekken. Hmmm..niet het soort antwoord waar ik extatisch vrolijk van word.

Dankzij het zomerweer gaan Simon en ik ook weer meer op stap met de rolstoel, meestal om een homemade-ice tea te drinken in de unieke snackbar Fidel. Dat doet goed. En zoals elk weekend (maar nu de laatste keer tot augustus) kwam Sas koken en logeren van vrijdag tot zaterdag. We keken naar een film met Penelope Cruz en Javier Bardem op Canvas en dat was een goed idee. We (Sas en ik) deden zaterdag ook een ice tea-sessie bij Fidel, enkel verstoord door een dame die een authentiek Mercedes-kenteken als oorbel droeg en een tamelijk luidruchtig gesprek voelde, eerst door de telefoon en dan met zichzelf.

Maar we klagen niet, we klagen niet.