Mijn psychologe had me aangeraden eens een dik(ker) boek te lezen, wat mij er toe aanzette het boek waar ik nog in bezig was in snel tempo uit te lezen en een nieuw (tamelijk) dik boek te laten kopen door Simon: “Buzz Aldrin, waar ben je gebleven” van Johan Harstad, die ook Max, Micha en het Tet-Offensief schreef. Vandaag ongeveer een kwart gelezen en dan moet ik dringend toch een erg dun boekje lezen dat ik gekregen heb van de papa van Silke. Het heet “Zijde” en is van Allessando Baricco en andere dingen moet u zelf even opzoeken. Als je Silke naar het Engels vertaalt heb je bijna Zijde. Maar, 2,5 uur is de leestijd, dus als u niet zo’n lezer bent kunt u het daarmee misschien proberen.

De chemo van vorige week dinsdag was een zware uppercut. Mijn dokter en ik zijn er niet uit of het wel de chemo was, of van een ziekenhuisbroodje waar ik zin in had over de middag. Maar ik gok op het eerste. Vijf uur zat ik onbeweeglijk in de zetel, tenzij ik moest overgeven of op den duur niet meer kon overgeven omdat ik leeg was. Dit hadden we niet afgesproken, chemo, het is niet voor niets dat ik u, vergif als je bent, steeds formeel welkom heet in mijn lijf in de hoop dat je daar je werk doet zonder al te veel schade.

Gisteren was het veel beter, geen noemenswaardige problemen behalve misschien dat Simon, mijn vaste langdurige bezoek tijdens de chemo, in de Ardèche in een villa met zwembad zit met zijn familie, wat alles wat minder praktisch en wat minder leefbaar maakt. Gewoon aanwezigheid is soms genoeg. Maar iemand om een Capuccino te gaan halen in de koffiebar beneden is ook handig. Of een broodje tonijn. Hoewel.

Ik heb mijn best gedaan om de hersenloze TV een beetje te verbannen, maar ik moet opbiechten dat Married At First Sight nu speelt ( dat heb je als je niets te doen hebt en je vrienden en masse op reis gaan en het gewoonweg te rustig is +) en dat ik ’s avonds naar Knokke-Off kijk via VRT-Max. De serie is eigenlijk slecht, maar Gène Bervoets speelt mee en dat is mijn smoes om te kijken. Gène kan niet veel verkeerd doen in mijn ogen sedert die reeks over Gentse Waterzooi.

Maar hey, meestal zit ik te lezen of wissel ik MAFS af met de Tour de France, ook geen hoogtepunt van vermaak dezer dagen, maar bon, roeien en riemen.

Morgen komt Kathleen (die ik consequent Hilde noem) nog eens langs, een mevrouw van het Huis van de Mens die op mijn vraag op bezoek komt om mijn vele vragen over levenseinde en ceremonie enzovoort te helpen beantwoorden. Het is me wat als je de wat cynische vrijheid hebt één en ander zelf te regelen. Enerzijds mijn laatste stempel ergens op duwen. Anderzijds juist er proberen voor zorgen dat mijn nabestaanden niet te veel last hebben van het nouja, gedoe. Zo blijft mijn weerstand bestaan tegen een ceremonie in het grote crematorium van Westlede, waar bijna alle mensen zonder God eindigen in onze contreien. Maar een alternatief is niet gemakkelijk en daarover komt Hilde (zij heet Kathleen en draagt epische Doc Martins) babbelen. Dit weer dankzij MM die daarvoor de nodige telefoontjes pleegde. Waarvoor dank, waarvoor dank.

Ah, en twee weken geleden, hoewel aangekondigd, heb ik niet gezwommen. Het was gewoon net een beetje te koud. Maar ik heb wel lang en veel gebabbeld en heerlijke pasta nero gegeten. Geliefden waren rond mij.

Silke stelde voor om zaterdag naar zee te rijden. Misschien naar Knokke, omdat we nu eenmaal die domme serie aan het bekijken zijn. Hoewel, mijn Oostendse comfortzone verlaten is misschien hoog gegrepen. Maar zaterdag wordt in elk geval geen lege dag. En garnaalkroketten zullen gegeten worden.