Ik zit op de rand van het bed, het is omstreeks middernacht. Even voelt alles erg gewoon en eigenlijk ziet het er ook uit alsof er niets aan de hand is. Het rare maar door mij geliefde groene nachtkastje dat ik ooit op straat vond, met de lade open en gevuld met erg veel nutteloze voorwerpen, lege doosjes, bijsluiters, kattenbelletjes. Een echte kat die in en uit de kamer loopt in een vast patroon, één sprong op het bed, één sprong om achter het rolgordijn te raken en een ronde langs de hoofdkussens. Dan stapt hij de kamer uit, kamer weer in, hij controleert elke avond of ik wel netjes ga slapen voor hij zelf nog een paar uur de hort op gaat. Halverwege de nacht komt hij discreet slapen. Het bed is onopgemaakt zoals het altijd is, niets bijzonders. Op het groene nachtkastje staat een flesje lavendelolie en een flesje met druppeltjes van Dr. Vogel die ik van mijn vriendin Sas moet nemen tegen nachtmerries. Ik neem ze alleen als Sas komt logeren en ze me zelf toedient, dus ze raken niet op, wat goed is.

Een nachtlampje en een halfvol glas. Op bed liggen ook 2 knuffels, waarvan ook één van Sas gekregen, een leeuw zoals ikzelf astronomisch (dinsdag is de dag) ben en een verdwaald olifantje van Silke.

Boven liggen mijn dochter en haar vriend te slapen, een rustgevende gedachte. Ik ben wat langer opgebleven omdat een hersenloos Tv-programma mij beneden hield. Ook dat is iets dat uit een heel gewoon leven stamt, ik die wat langer beneden blijf. Het afgelopen jaar ging ik altijd op dezelfde tijd als Silke naar boven omdat ik mij niet rustig voelde anders.

Het duurt niet zo lang. Mijn brein maakt een foto van mijn gewone, wat chaotische, mij heel erg eigen slaapkamer. Ik kruip diep onder mijn oerversleten donsdeken, ooit heel kwalitatief, ooit heel fancy, niet goedkoop en na 12 jaar aan vervanging toe. Dat ging ik doen net toen ik ziek werd en daarna leek het mij de moeite niet meer.

Voor ik in slaap val verlies ik het gevoel van gewoonheid en denk ik dan toch aan mijn fucking ziek zijn. Ik kijk rond mij maar Joey is nog niet terug. Ik probeer te focussen op goede dingen. Dat ik daags voordien kunnen zwemmen heb en een heerlijke dag had bij mijn vrienden Natalie en Mario.

(Van mijn zwembadervaring post ik met plezier deze foto, niet gespeend van enige zelfspot, aangezien hoofdzakelijk mijn buik zichtbaar is. Dat is het gevolg van een jaar cortisone, zoetcrave, niet meer kunnen stappen en twintig kilo extra)

Dat Sas pannenkoeken komt bakken voor mijn verjaardag. Dat de vriend van mijn dochter zo lief is dat hij elke week komt koken. Dat er familiebezoek komt uit Kapellen en dat mijn moeder dat gaat organiseren. Dat ik een vriendin heb die elke week een brief stuurt. De vrienden. Ge weet wel, al die dingen om dankbaar voor te zijn, waar ik vroeger te weinig aandacht aan gaf.

Die luttele en zeldzame minuten van gewoonheid, vanaf de zijkant van het bed, zonder te denken aan ziek zijn, daar was ik ook dankbaar voor. En ben ik.

Zo viel ik in slaap, denk ik. Best lang en zonder nachtmerries. Zo’n flesje helpt als als het gewoon naast je bed staat.