Vorige week woensdag kreeg ik een CT-scanonderzoek om de stand van zaken te onderzoeken. Normaal kreeg ik vrijdag de uitslag maar mijn dokter, belde mij dezelfde dag nog op voor iets anders zodat hij al kon meegeven dat de resultaten ok waren. Met nog een krimp van de tumoren. Hij belde wel om te zeggen dat ik dringend 2 zakken bloed nodig had wegens bloedplaatjes opgevreten door de chemo. En of ik soms ergens bloedde want mijn bloedstolling deed het ook niet zoals behoren. En vrijdag voegde hij er aan toe dat sommige mensen met dergelijk slechte waarde spontaan een hartaanval kregen. Dat is dus niet gebeurd.

Mijn naasten zeggen dat ik iedere keer na goed nieuws somber word en dat klopt geloof ik. Sedert vrijdag slaap ik onrustig, denk ik veel na over de ziekte en het feit dat ik ondanks ‘goed nieuws’ ergens aan het einde van dit leven bungel.

De vrienden doen grote pogingen tot afleiding. Maandag bevond ik mij plotsklaps in een kano op de Leie. Slechts drie man moest mij helpen met het aan boord gaan, maar ik was best wel fier. En vandaag ga ik naar de Verbeke Foundation en ik kijk er oprecht naar uit. Zoals mijn psychologe het niet één keer maar tien keer zegt: bij jou draait alles rond samen zijn. Dingen doen met anderen. Feestje geven, bootje varen, museum bezoeken, koffie drinken, het is leuk als het met anderen kan. Guess it’s true. En dat geldt wellicht voor veel mensen.

Vermeldenswaard is ook dat ik net achterwaarts in bad gevallen ben en dat ik blij mag zijn dat er water in stond. Geen verwondingen, wel een golfslag over de hele badkamer. Dat deed mij dus wel even lachen. Ik kan natuurlijk niet heler dagen achterover in bad vallen om mijn stemming op te krikken.

Maar binnen een halfuurtje heb ik fijn gezelschap en mag ik naar buiten.

I keep my head up.