Meestal heb ik ergens pijn. Of aanhoudende jeuk, ik las dat jeuk ook een vorm van pijn is, namelijk de reactie van de hersenen op een externe prikkel. Of je nu bevalt van een baby, je teen stoot tegen de stoelpoot (ik, minstens één keer per dag) of je krijgt een prik van een mug, de hersenen reageren ongeveer op dezelfde manier, door het lichaam te waarschuwen dat er iets ernstigs aan de hand is.

De pijnervaringen rechtstreeks in verband breng met mijn ziekte of de behandeling ervan zijn:

Mijn knieën, ellenbogen en rug, door mij meer dan een jaar in een rolstoel voort te bewegen. Ik doe daar oefeningen voor die toch een beetje helpen. Mijn onderbenen die onderhevig zijn aan spontante zelfontbranding, geen grap. Als in, ik sta ’s ochtends op, voel een warme gloed aan mijn benen en zie dat voor- en achterkant vol eerstegraads-brandwonden staan. Ieder zalfje maakt het fenomeen erger. De wonden gaan samen met vreselijke jeuk, en na een paar dagen begint het zootje te vervellen. Ik gok op een bijwerking van de immunotherapie. Op de plaats waar de tumoren zich bevinden heb ik soms steken, en dan ben ik altijd ongerust. De dokter zegt dat dit niets te betekenen heeft, en ik neem aan dat hij gelijk heeft, want ik heb mij voorgenomen, en dat zeker sedert ik met hem verhuisd ben, hem te vertrouwen. Mijn ingewanden doen lastig. Buikpijn, verstopping, diarree, steken, misselijkheid, de hele shebang. Oorzaak, vermoedelijk de schade die de chemotherapie daar aangericht heeft.

En dus jeuk, jeuk, jeuk, overal, waar ik vanaf probeer te raken door wat mindfullness-oefeningen of ik krab mijn vel van mijn lijf.

Er is dus altijd wel iets, naast de extreme vermoeidheid en het feit dat ik niet kan stappen, al is dat laatste wat verbeterd.

En dan zijn er momenten zoals deze. Onverwachte minuten zonder pijn. Het plotse besef dat ik pakweg een boterham aan het eten ben of een boek zit te lezen en dat ik niets voel dat ik niet wil voelen. Geen steken, geen jeuk, niets dat mij hindert. In die toestand voel ik mij ook als genezen. Ik vergeet mijn ziekte, mijn lot, en mijn boterham smaakt dubbel zo lekker.

Dan vind ik dat ik dat gevoel moet delen, omdat het mij zo goed doet.