Het wordt winter en ik wed dat ik daar een jaar geleden ook over zanikte.

Er komt minder spontaan bezoek en zelf kan ik nog steeds niet genoeg stappen om alléén ergens naartoe te gaan. En ik kan onmogelijk eisen van mensen dat ze altijd naar hier komen, of mij altijd komen oppikken.

Ik had zo gehoopt dat de uitwerking van de chemo (ik krijg nu immunotherapie) er voor zou zorgen dat ik opnieuw mobiel werd maar de gewrichtspijnen zijn er voor in de plaats gekomen. Binnenshuis voel ik me zo mogelijk nog minder mobiel dan vroeger (tijdens de chemo)

Dus veel avonturen beleef ik niet, tenzij die van anderen door hardnekkig naar hersenloze TV te blijven kijken en als ik niet te slaperig ben: lezen. En slapen, heler dagen lang. Als de zon zich laat zien (doch ze is gierig dezer dagen) maken Simon en ik weleens een rolstoeltour door het park. Het blijft me opvallen dat ik daar nog nooit een konijn of een eekhoorn gezien heb. Het enige knaagdier dat hier in de contreien mocht aanschouwen was de rat die eens doodgemoedereerd de voordeur passeerde.

De enige die altijd in de buurt is, dat is Joey, de krokodil vermomd als schattig katje. Maar ik geef toe, als hij niet te wild is en zoals nu naast mij ligt, is hij een troostend wezen.

Verder is het beste moment van de dag het ogenblik dat mijn dochter thuiskomt, maar dat brengt ook een soort afhankelijkheid mee die voor haar belastend is. Te meer dat ze vaak pas laat kan stoppen met werken en dan moet beginnen koken. Terwijl ze zoals iedereen van haar leeftijd liever bij haar vriend zou zijn of in ieder geval iets anders doen dan pas om 21 uur kunnen ontspannen.

Mijn vorige resultaten waren ok, maar het is wachten op een MRI-test want de CT-scan geeft geen duidelijk beeld meer doordat er ook veel afval van tumoren op de lever zou liggen, afbraakmateriaal zeg maar. En hoop ik, dat het dat is. Dat is pas in januari.

Vandaag komt de Sint en hij brengt snoep en centjes voor de jongsten in huis. Ook dat is belangrijk.

;

;