Er is dus een kwaadaardige plek in het sacrum, vlak bij het staartbeentje. Ik voel daar niets van.

Ik ben daarvoor in behandeling bij een radiotherapeut (wat niet hetzelfde is als een radioloog) en die zal mij 3 x kort maar krachtig bestralen. Krachtig zal nodig zijn, want op de CT-scan van november is er niets te zien op die plaats en op dit ogenblik spreken we al over een plek van anderhalve centimeter. Het groeit dus en het eet ook graag, want er is al een stuk van een beentje daar vernietigd. Dat brengt met zich mee dat, gesteld dat de straling werkt, dat beentje geen ondersteuning meer heeft en dus zou kunnen breken. Geen sand boarding of andere gekkigheid voor mij dus. Gisteren werden vijf tattoos aangebracht om de zone vvan de kwalijke plek af te bakenen en daar worden volgende week met stift lijnen tussen getrokken. Dan is de plaatsbepaling definitief, en kan er bestraald worden. En dan hopen dat het lukt én dat ik nu niet om de haverklap een nieuwe uitzaaiing krijg.

Maar, de psychologe heeft gezegd dat ik altijd veel te ver vooruit kijk, zeker wat betreft doemscenario’s. En ik probeer toch haar suggesties op te volgen. Het was trouwens veel te lang geleden dat ik op consult ging, beetje mijn schuld. Haar kennis (ook over mij) en visie helpt mij. Ik heb zelfs een beetje spijt dat ik niet veel eerder bij haar in behandeling ging, voor al mijn kleine en grotere issues.

We hadden het er over dat het onmogelijk is te piekeren als je hersenen zich moeten focussen op cognitieve arbeid, alles wat te maken heeft met denken en weten en vaardigheden, in de praktijk (als het over het tegengaan van piekeren gaat) ook lezen, gamen, kruiswoordraadsels of sudoku’s oplossen, een blogpost schrijven, enz..

Door mijn eerder sombere gevoelens van de laatste tijd had ik nogal wat van die zaken achterwege gelaten. Voor ik ziek was loste ik elke week Karels Crypto op en speelde ik Wordfeud, maar dat lukt nu moeilijk. Toch nog eens proberen. Misschien.

Een en ander doet er niet aan af dat gezelschap het nog altijd beter doet dan cognitieve arbeid. Ik val diep in herhaling maar buitenshuis drinken of lunchen, met anderen wandelingetjes doen, love it.

“Je moet ook iets achter de hand hebben voor als je alleen bent” zie mijn psychologe denken.

‘k Weet wel. Ik ben er niet goed in, nooit geweest.

Alles kan beter, zeker?