Ik krijg berichten met de vraag hoe het met mij gaat, omdat ik zo lang niet geschreven heb.

Vragen waar ik tien delen op zou kunnen antwoorden maar ik zal beknopt zijn.

Ergens eerder hier schreef ik over hevige pijn links onder de borst net voor we naar Lanzarote vertrokken.

Die pijn is eigenlijk nooit weggegaan en ontnam me alle goesting om iets te doen waarbij ik mijn armen moest gebruiken. Mijn eetlust werd slechter en ik sliep nog meer dan anders. Uitstapjes en zelfs reageren op mailtjes etc werden echt zwaar.

En dan. Op een dag had ik bijna nergens last van. Na het avondeten kwam de pijn echter op, erger en heviger dan ooit. Ik nam een pijnstiller en werd om vijf uur schreeuwend wakker. Silke en besloten de 112 te bellen. Volgde een nacht waar ik niet veel meer van weet, ik kreeg een baxter, ik kreeg een scan, ik kreeg het nieuws dat de kanker gegroeid was en dat dit de pijn veroorzaakt (iets met gevoelige kapsels), ik werd opgenomen en de PET-scan die was gepland werd met een paar dagen vervroegd. De volgende dag werd een medicatieschema opgesteld, héél veel keren bloed getrokken, enfin, ik kan niet zeggen dat ze hun best niet deden. Ik werd aangemaand om nog een nachtje te blijven. Dat viel mee behalve dat ik vanaf zes uur gewekt werd en ik niet zo goed reageerde.

Er volgde weer een dag met testen en om vier uur kwam een tweede patiënt op de kamer (ik, te lui en te gierig om ooit maar te denken aan een hospitalisatieverzekering) Tot mijn afgrijzen kwam die dame daar om haar darmen te ledigen door het drinken van Movicol of hoe heet het met als gevolg dat ik niet meer naar de WC durfde.

Toen kwam mijn kind mij redden en mocht ik mee naar huis.

Iemand zei dat ik moet beseffen dat ik in een nieuw stadium ben aangeland. Groei van de kanker, terug naar de smerige chemotherapie (bijna elke week 5 uur ipv anderhalf uur per maand) en voor het eerst het door kanker veroorzaakte pijn. Nu is de pijn aanwezig maar draaglijk, wat zou je willen met cortisone, 2 soorten Tramadol (zwaar spul) en Dafalgan. In het ziekenhuis vinden ze het vreemd dat ik nog iets voel. En langzaam de uitputting van de medicijnen die mij helpen.

Maar gisteren ben ik op die schone dat gaan pick-nicken met Sas in het park hier, en dat ging goed, en straks komt iemand mij pannenkoeken brengen. Kleine lichtjes.

Rond vijf uur moet ik opnieuw naar het ziekenhuis voor meer testen morgen. Dat wordt uitkijken naar mijn kamergenoot.